İnsan başında neyse sonunda da o oluyor yaratılış bakımından. Karekteristik olarak insanları üzmemek için verdiğimiz tavizler zamanla suistimal ediliyor artık işe yaramaz hale gelebiliyor. İş onurumuzla oynanmaya geldiğinde, tüyleri diken haline gelmiş ve gerilmiş, agresif bir kediye dönüşüveriyoruz. Artık tahammülümüz kalmamış demektir. O zaman da başa dönerek, yaratılışın gereği fıtratımıza göre bir duruş sergiliyor ve bir tutum için giriyoruz. Bundan sonrası hayatımızı sadeleştiriyor, zihinsel yorgunluğumuzu kafamızdan ve sırtımızdan atıveriyoruz. Artık beklentisiz oluyoruz. Hiç olmadığı kadar yalnızlığa teslim olabiliriz. Fakat bizi dimdik ayakta diri tutan, özümüzle bütünleşen değerleri daha da güçlendirerek, karşımızdakilere sadece bir kez şans tanımakla yetiniyoruz. Belki de iş konusunda ve dostluk, arkadaşlık konusunda yapılması gereken budur.
Profösör
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder